Pieter Affourtit

Ik ben geboren in een gezin waar klassieke muziek geen dagelijkse aandacht had. De radio stond vaak aan op populaire zenders en daar hield ik van. Toen ik zes was zag ik Michael Jackson op tv en dat wekte de diepe wens in mij om ook op te gaan treden, om een ‘podiumdier’ te worden, in wat voor vorm of waarmee dan ook.

Onze ouders stimuleerden ons een instrument te leren. Ik mocht op blokfluitles. Ik was zeven en vond het een feest! Na een jaar mocht een ‘echt’ instrument gekozen worden en ik had geen flauw idee. Mijn zus kreeg een piano en ik had veel plezier om daarop de liedjes van de radio na te spelen, maar les wilde ik niet.

Drie jaar heeft dat gesudderd, totdat ik aan een meisje uit mijn klas werd gekoppeld om iets te spelen op de kerstviering. Bij het oefenen vroeg ik haar of ik even op haar viool mocht en dat was het! Voor mijn gevoel kon ik het al, het was als thuiskomen. Het instrument was gevonden!

Vanaf dat moment ging er een wereld voor me open: vioolles, het ontdekken van klassieke muziek, de pijn en ontroering bij het voor de eerste keer horen van het dubbelvioolconcert van Bach, Tartini’s vioolconcerten en de Mariavespers van Monteverdi. Eigenlijk is er sinds die tijd niets veranderd: nog steeds voel ik me een kind in een snoepwinkel, nog steeds stromen er regelmatig tranen bij het horen en spelen van muziek en: er is nog zoveel te ontdekken. En ja, ik ben een podiumdier. Optreden is feest! Met dank aan Michael Jackson…

Bekijk deze documentaire waarin Pieter vertelt over de barokviool en -stok: