Rodrigo López Paz

Op een Caribisch eiland, omringd door salsa, pop, jazz en nog veel meer muziekstijlen, waren mijn ouders pioniers van de oude muziekbeweging in Cuba en richtten ze een jaar voor mijn geboorte hun ensemble op, Ars Longa.

Toen ik klein was kreeg ik, voordat ik naar een muziekschool ging, volop de kans om met alle instrumenten om me heen te spelen: viool, gitaar, blokfluit, viola da gamba. Ook zong ik in een paar koren.

Een instrument dat niemand wilde spelen
Toen ik negen was, deed ik toelatingsexamen op het conservatorium omdat ik graag gitarist wilde worden, maar helaas hadden ze dat jaar geen plek meer. Daarom stelden ze ons voor om een instrument te kiezen waar niet of nauwelijks interesse voor was: de hobo. Ook voor mij was het geen liefde op het eerste gezicht, want ik vergat mijn instrument wekenlang op het schoolplein.

Paplepel
Mijn ouders lieten me elke avond voor het slapengaan naar de cantates van Bach en de ‘Brandenburgse’ concerten luisteren. Hun moeite werd beloond: ik ging van de muziek houden en begon er zelf om te vragen.

Naast muziek hou ik van de voetbal- en gameavonden met mijn vrienden. De wereld rondreizen en landschapsfoto's maken is mijn passie. Mijn drijfveer in werk en het leven is om samen te kunnen zijn met mijn familie, waarvan een belangrijk deel nu nog in Cuba woont.